एकपटक फेरि उनी

बिहानै मेरो फोनको घन्टी बज्छ । म तन्द्रा मै थिएँ । पुरै ब्युझिसकेको थिईन । फोन, उनले गरेकी रै'छिन् । मलाई थाहा थियो, उनको फोन पक्कै आउनेछ भन्ने हिजो देखिनै लागेको थियो । अर्ध निद्रामै फोन उठाउँछु । उताबाट उनको मिठो आवाज आउँछ । उनको आवाज अति नै मिठो लाग्छ मलाई । त्यहि सुमधुर आवाज सुनेरै पुरा जीवन व्यतित गर्न सक्छु म । कुराकानी, छोटो मात्र हुन्छ । मैले कुराहरूमा अल्झ्याउन खोज्दा-खोज्दै उनी "ल,ल सुत्नु" भनेर फोन राखिदिन्छिन् । तर अब भने मेरो निद्रा पुरै खुलिसकेको हुन्छ । म उनकै मिठो आवाजको झल्को सँगै उठ्छु र नित्यकर्म तर्फ लाग्छु ।

खाना पछि एकैछिन्, हाम्रो कुरा chat मा हुन्छ । मैले, उनको घुर्की नबुझ्ने गरेको कुरा भएको थियो । आजसम्म "हुँदैन"लाई "हुँदैन" नै भनेर बुझ्ने गरेको मान्छे म, उनले त्यसो भन्दा अचम्ममा परेको थिएँ । एकदुई पटकको "हुँदैन"लाई त म reverse psychology को रुपमा लिन्छु , सामान्य रुपमै । तर धेरै पटक नै deny भएपछि भने मलाई साँच्चिकै जस्तो लाग्छ । "जति बेला पनि त होइन तर कुनैकुनै बेला बुझ्नुहुन्न नि त तपाईं" उनले भनेकी थिइन् । मैले भनेको थिएँ "म यस्तै हो, मलाई हरेक कुराको detailed explanation चाहिन्छ, बच्चालाई जस्तै, नभए म गलत नै बुझेर बस्छु " । जवाफमा उनले "हस्" मात्र भनेकी थिइन् । भगवान महादेवले पनि बुझ्न नसकेको भनिएको नारी सुलभ वाणी म मान्छेले कसरी पो बुझ्नु र ? मलाई Justin Bieber को What do you mean ? भन्ने गीतको सम्झना हुन्छ । मैले उनीसँगको यो सम्बादमा केही नयाँपन महसुस गर्न पाएको थिए । नयाँ अनुभव भएको थियो । नयाँ कुरा सुन्न पाएको थिए । त्यो पल उनले खुलेर कुरा गरेकी थिइन् । मसँग कुरा गर्दा विशेषत: व्यक्तिगत वा भावनागत कुराहरूबाट टाढै बस्न रुचाउने उनी, आज केही श्रीङ्गारिक भएकी थिइन् । उनीसँग यसरी खुलेर कुराहरू हुँदा सारै आनन्दित हुन्छु म । मन चङ्गा हुन्छ । मायाको बाढी उर्लिएर आउँछ । मायाले यो मन पुरै भरिएर आउँछ । उनको आजको यो स्पष्टताले मलाई केहि थप कुराहरू जान्ने अवसर पनि जुटाइ दिएको थियो । कम्तिमा मलाई सम्झना रहदाँ सम्म उनका यी मीठा कुराहरू बिर्सने छैन मैले ।

एकदिन उनीसँगको कुराकानीमा, मैले लेख्दै गरेको 'सानो अनुभुती'को प्रसङ्ग जोडेको थिएँ । त्यो अनुभुती मैले सर्र कागजमा मात्र लेखेको थिएँ ।  टाईप गरिसकेको थिइन । एडिट वा proof reading त बाँकी नै थियो । यत्तिकै tableमा बेबारिश कतै परेको थियो । उनले "पठाउनु" भनेकी थिइन् । मैले "टाईप गरिसकेर पठाउँछु नी है" भनेको थिएँ ।  उनले "होइन लेख्दै गरेको draftनै पठाउनु" भनेकी थिइन् । मलाई किन होला जस्तो लागेको थियो । मैले जिज्ञासा बस "किन ड्राफ्टनै हेर्न मन लागेको नि तिमीलाई ?" भनि सोधेको थिएँ । उनले "उसै नी !" मात्र भनेकी थिइन् । मैले "हुन्छ म फोटो खिचेर पठाउँछु है" भनेको थिएँ । तर त्यो ड्राफ्ट साँच्चिकै बेबारिश भएछ । मैले यताउता खोजे । टेबलका सबै कागजहरू फर्काएर हेरेँ । झोलामा हेरेँ । डायरीहरूका बिचमा पो छ कि भनि पल्टाएर खोजेँ । कहाँ राखेको भन्ने ठ्याक्कै सम्झना नभएपछि कसरी भेटिन्थ्यो र ? यस्तै क्रममा मैले उनले मागेको कुरा दिन सकिन । कहिले केही नभन्ने उनी, आज उनैले चाहना गरेको क्षणमा पठाउन सकिन । एकदुई दिन यत्तिकै बित्यो, ड्राफ्टको बारेमा कुनै प्रसङ्ग आएन । अर्को एकदिनको कुराकानीमा उनले "खोइ त draft पठाउनु भएको" भनि सोधिन् । मैले त ड्राफ्ट अझै पनि भेटाएको थिइन । अनि कसरी पठाउँ र ? मेरो मनमा भने फेरि त्यहि जिज्ञासाले जरो गाड्यो । र डर मानी-मानी भएपनि सोधेँ "साँच्चै तिमीलाई ड्राफ्ट नै हेर्न किन मन लागेको ?” कतै जवाफ आई पो हाल्छ कि भन्ने आशमा । उनले एकाएक कडा स्वरमा भनिन् “भयो पर्दैन नपठाउनु” । म अकमक्क परेँ । के भनूँ मेसो पाइन । मैले पठाउँदिन पनि भनेको थिइन । बस् मेरो कौतुहलताले गर्दा मात्र प्रश्न गरेको थिएँ । कुरा बुझ्न गार्हो पर्यो मलाई । सिधा हिसाबमा मैले त्यतिबेला ‘पर्दैन’लाई ‘पर्दैन’ नै भनेर बुझेँ । तर ड्राफ्ट भेटिएको खण्डमा मैले नपठाउने भन्ने कुरै थिएन, त्यो पनि उनीलाई । मेरी उनीले घुर्की लगाएको कुरा मैले बुझेनछु । मलाई खुलेर कुराहरू गरेको राम्रो लाग्छ । मेरो आफ्नो स्वभाव पनि त्यस्तै छ, स्पष्ट । साङ्केतिक कुराहरू बुझ्नलाई मलाई अलि गार्है पर्छ । अलिअलि सङ्केत पाए पनि फेरि होइन कि जस्तो लाग्छ किनकि भनाइ त अर्कै थियो नी भन्ने हुन्छ । अरुको मनको कुरो भन्दै नभनी त कसरी बुझ्न सकिन्छ र ? कुनै पनि गुस्ताखीको लागि माफ गर है, अज्ञानी सम्झेर । धेरै कुराहरू भर्खर सिक्दै छु । सायद यो जिन्दगी नै कम पर्छ होला है ? सबै सिक्नलाई ।