IMSAME

एकाएक उनले मेरो माया पत्याईनन् । मैले भनेको थिएँ, “तिमीसँग बोल्न पाउँदा थकान कमी महसुस हुन्छ ।” उनले नपत्याए जस्तो गरी भनि दिईन्, “होला !” मैले उनलाई विश्वास दिलाउने कोसिसमा भनेँ, “मलाई त हुन्छ क्यारे !” उनले अझै पनि सुनिश्चितता प्रकट गरिनन् । भनिन्, “हस् !” मेरो कुरा चित्त बुझ्दो नलागेर प्रसङ्गलाई त्यत्तिमै टुङ्याउन तिर लागेको जस्तो प्रतित हुन्थ्यो । मेरो मुटु फुल्लिन थालिसकेको थियो । सास तेज भएको थियो । कामको थकानलाई, मनको थकानलाई उनीसँग केहिबेर गन्थन् गरेर भएपनि आफुलाई कायाकल्प गराउँछु सोँचेको थिएँ । तर सधै त्यस्तो नहुने । बिरालोलाई सधैको दुध र भात पुगोस् पनि कसरी ? मेरो मन झन भारी भयो । यसै त उनको अभावले भिडमा पनि एक्लो महसुस गर्ने म, झनै एक्लिएको जस्तो लाग्यो । शरीर सोझ्याउन एकैछिन बेडमा पल्टिन त पल्टिएको थिएँ । तर मनको आनन्द लिन भने पाइन । मन भरि कुरा मात्रै दौडिन थाले । धेरै कुराहरू सोँच्न थाल्यो मेरो दिमागले । उनका छोटा एवम् बाध्यात्मक जस्ता लाग्ने जवाफहरू सुनेर, उनलाई केहि न केहि त भएको हुनपर्छ भन्ने अनुमान लगाएको थिएँ । केहि कुरा निस्कन्छ कि सोँचि मैले मजाकको शैलीमा भनेँ, “एक

उनको सम्झना आइरहन्छ मलाई । बेहिसाब आउँछ । अझ बिहानीपख त्यसको तिव्रता झन् बढी हुन्छ– सास नै रोकिएला जस्तो । उनको अभाव खट्किन्छ । आज पनि त्यस्तै भयो । निकै तिव्र । कतै उनी टाढिन पो खोज्दै छिन् कि– भन्ने यो मनलाई लाग्दा, अझ बढी एक्लिएको महसुस गर्छु । उनलाई केहि भन्न पनि सक्दिन । झनै कुरा बिगार्छु कि जस्तो लाग्छ । त्यसैले, केहि नभनी बसेको हुन्छु । भित्र-भित्रै कुरा गुम्साउँदै । भनि हालौँ भने पनि, छङ्ङ छैन मन । उनले छेकबार लगाइरहेको पाउँछु । अनि त्यसै पछाडि हट्छ मन । भित्र-भित्रै जल्न पुग्छु । आफैले निभाउन पनि जान्दिन । त्यो बिहान, फेरि मेरो मनमा विभिन्न तर्कनाहरू दौडँदै थिए । जुन कुराहरू मैले उनलाई सुनाउन सक्दिन । त्यसैले लेख्ने कोसिस गर्दै छु । यदि केहि गलत शब्द/भाव निस्किएमा, म क्षमा चाहन्छु । अलिकती मात्र पनि, मैले नराम्रो मतलब राखेको छैन । यस्तो विचार आएको थियो– यदि म भएको भए ल्याउने थिइन होला । हामी दुइको बिचमा पर्ने गरि कुनै पनि कुरा ल्याउने थिइन । मेरो मामलामा त झन्, श्रीमती पनि नाइँ । हुन त, त्यो केबल एक पाल्तु जनावर मात्र हो । तर थाहा छैन किन– त्यस कुराले मलाई जोडले हिर्कायो । भित

न मेरी हुन चाह्यौ, न त पराइ बन्ने भयौ । पिरतीको बाटो यो, माझैबाट खन्ने भयौ ॥ एक पनि सिङ्गो, दुई पनि सग्लो हुन्थ्यो । मेरो मान फरक रै’छ, डेढमा पो गन्ने भयौ ॥ (२०७७ असोज ४...) हजार पन्ना जति पढेँ, अनि बुझ्ने चेष्टा गरेँ । पढि सक्न निकै गाह्रो, तिमी लाख पन्ने भयौ ॥ पवित्र, शुद्ध, चोखो, निर्मल; टीका बेग्ला-बेग्लै । निष्कलङ्क तिम्रो शील, ठिटी मेरी कन्ने भयौ ॥ (...२०८० वैशाख ६)

दिउसोको कुराकानीमा उनले– “यसरी बोली राखेकी छु त म, हाँसी-हाँसी”– भनेको बेला, म हौसिएको थिएँ । हाँसी-हाँसी नै त्यसो भनेकी थिइन् उनले । तर त्यति भन्दा-भन्दै पनि उनले अन्तर-कुन्तरका मनका कुराहरू भने भन्न नखोजेको पाउँदा चाहिँ बिस्मित् थिएँ । उनि मख्ख/आनन्दित थिइन् । एट् लिस्ट् त्यसै भनेकी थिइन् । उनको हर्ष मैले पनि अनुभूत गरेको थिएँ । इट् वाज् ब्युटिफुल्ली कन्टेजियस् । मैले उनको त्यो आनन्द पनि खोसेको जस्तो लाग्यो । ठुलै पाप गरेको थिएँ । हिजो-अस्तिको दिनमा पनि– खुसीका बिच पनि डराइरहेको थिएँ म । कति बेला पोखिइ जाने हो– भन्ने भइरहेको थियो । नभन्दै त्यस्तै भयो । धेरै खुसि टिक्न सकेन । खै किन टिक्न मान्दैन ? रिपिटेड्ली यस्तै भइरहन्छ । केहि पनि ज्यादा, फाप्दैन हामीलाई । अगाडि टेक्स्ट्मा निकै मिठो गरि, मलाई पढ्न अर्‍हाएकी उनले, पछि फोनमा नमिठो गरि, “पढ्न मन लागे पढ्नुस्, मन नलागे नपढ्नुस्”– भनेपछि मेरो सातो गयो । छाती भित्र कसैले बरफ राखिदिए जस्तो भयो । घाँटी ख्याप्पै सुक्यो । त्यसपछि म बोल्न सकिन । मेरो मन दलदल जमिन भासिए जस्तै गरि खस्यो । बुनेका सपनाहरू टुटे जस्ता भए । उत्साह सबै मरे जस्तो भयो

यत्ति लामो बाटो धायौ किन ? मेरै हुने कसम खायौ किन ? घाँटीसम्म आएको कुरा, मुखमा कहिल्यै नल्याउने भए; शब्द रसको प्यासमै राखि, मसँग माया लायौ किन ? आफूले भने सोध्दै गयौ, मैले सोध्दा झनक्क भयौ; खुल्दै नखुल्ने तिम्रो बानी, तैपनि, यो छातीमा छायौ किन ? मेरो हुटहुटीको जवाफै नदिई, हाँसेर नै टार्ने भए; मधुर, सुमधुर, मनै छुने, प्रेमगीत मसँग गायौ किन ? तिम्रो मन पाउन मैले हजार कोसिस गरेँ, तर सधै असफल; आफ्नो सधै लुकाई राख्यौ, एक झकमै मेरो दिल पायौ किन ? यो त साह्रै अन्याय भो, मलाई सधै द्विविधा भो; आफ्नो जज़्बात सधै चेकमा, मेरो लाई ह्यायौ किन ? (२०७९ चैत्र ३०)

“घुम्न जान भए पनि बिहे गर्नु पर्ने भयो !” उनले आफुलाई ‘एक्लो’ बताइन् । यो कस्तो विस्मयन ? “म हुँदा-हुँदै पनि, त्यस्तो फील भएको छ तिमीलाई ?” मैले डराइ-डराइ सोधेँ, “मेरो अस्तित्व... कहाँ गयो ?”– किनकि विद्यमानताको अर्को एउटा प्रश्नले फेरि नयाँ दुर्घटना निम्त्याउने हो की भन्ने त्रास कायमै थियो । उनले सिधा जवाफ दिईनन् । भनिन्, “हिजोको स्टोरीमा कहाँ थियो तपाईंको अस्तित्व ?” मेरो छाती चिसो भैसकेको थियो । तैपनि हिम्मत जुटाएर अनुरोध गरेँ, “कुन स्टोरीको कुन प्रसङ्गको कुरा गरेकी, भनिदेउ न । मैले बिर्सिएँ ।” कुन प्रसङ्गको जिक्र/उल्लेख गरेकी हुन्, मैले बुझिन । उनले पनि बताइनन् । मेरो मन ओइलायो, चैतमा गोडेर फालेको झार जस्तै । म हुनुको त एक त्यान्द्रो पनि माने नभए झैँ, उनले जोड्दार भनिन्, “एक्लो मान्छे । एक्लै त हुन्छ नि ।” मैले अरु केहि भन्न सकिन । मेरो अनुहारमा अप्ठ्यारा रेखाहरू सुलुसुलु दौडिन थालिसके । लामो सास सँगै मेरो मुखबाट “ए... !” निस्कियो । उनलाई त्यो चित्त बुझेन । झर्किएर भनिन्, “कस्तो ‘ए..’ हो त नि !?” त्यसपछि मैले केहि भनिन । बोल्न पनि आएन । धेरै कुराहरू गरौँला सोँचेर फोन गरेको– सबै बात

The sun was setting over the rooftops of Bhaktapur, casting a red glow over the city streets. The city was bustling with activity as people hurried to finish their shopping before heading home for the evening. Amidst the crowds, a young girl with long black hair was busy arranging packets of biscuits in her family's small provisional shop.   She was the youngest child in the family that included her parents, brother, sister, and grandmother. Barsha was her name. She was in her late teens and enrolled in '+2 Science' at a nearby college. Her family owned a store on Pradhan Path, the main street in the neighbourhood. Except for her brother, who was preoccupied with his business, Barsha's entire family assisted in the shop, and except her grandmother, who was old and not so well.   As Barsha busied herself with her work, she noticed a young man walking towards her from the direction of the meat shop next door. He was tall and lanky, with a mop of curly hair that flopped ov