IMSAME

च्याट्मा सामान्य तवरले कुराकानी चलिरहेकै बेला, म आफै जान्ने पल्टिदाँ कुरा बिगारेँ । भएका सबै खुलदुलीहरू मेटाउनै पर्ने मलाई ! “हैन, जिज्ञासा पनि के साह्रो लागेको हो ? कहिँ नभा’को !” - मनमनै कराएँ म । “लागे पनि, लागी राखोस् ! अब, आफ्ना प्रश्नहरू आफैसँग राख्ने गर् । बिथ्थामा उनको मन दुखाइस् ।” - आफैसँग आक्रोश पोख्दै थिएँ । प्रसङ्ग, उनको प्रेमील ट्वीट्को थियो । पढेर म, भावनामा हराएको थिएँ । उनले मलाई नै सम्झेर रचेको जस्तो लागेको थियो । हुन त, उनका हरेक प्रेमील प्रसङ्गहरूमा, म त्यस्तै नै महसुस गर्ने गर्छु । कुनै नौलो कुरा थिएन । मैले उनलाई त्यो ट्वीट्को स्क्रिनशट पठाएर भनेँ “कसम ! म अवाक भएँ” । उनको जवाफ थियो “कसैको वास्तविक जीवनसँग मेल खाएमा संयोग मात्र हुनेछ, भनेर लेख्नु पर्ला जस्तो छ, मुनि” । उक्त ट्वीट्लाई मैले आफैसँग जोडेर हेरेको कुरा बुझेर नै उनले त्यसो भनेकी थिइन् । मलाई, केहि जवाफ दिन आएन । केहि क्षण सोँचमा हराएँ । उनले फेरि भनिन् “आफ्नै जिवनमा मेल खाएमा चाहिँ के लेख्ने होला” ? टेक्स्टको अन्त्यमा दुइवटा थिङ्किङ् इमोजीहरू थिए । अहिले भने मेरो दिमागमा केहि जवाफको खाका आयो कि जस्तो लाग

बिहान, साथीको फोनले ब्युझायो । ब्युझदाँ पसिना-पसिना भएको रहेछु । बिहानीपख चिसो हुने भएकोले, राति मैले पङ्खा बन्द गरेर सुतेको थिएँ । बाहिर घाम लागिसकेको देखेको थिएँ । तर फोन राखेपछि पनि फेरि निदाएछु । उठ्दा निकै ढिला भैसकेको थियो । आज उनी मेरो सपनीमा आएकी थिइन् । र सायद यो उनीसँगको मेरो पहिलो सपनी-भेट थियो । उनी हाम्रो घरैमा आएकी थिइन् । ढोका खोल्न म पुगेको थिएँ । ढोका बाहिर उनलाई देेेेखेेर अचम्ममा परेको थिएँ । उनी मलाई निकै प्रेमिल नजरले हेर्दै थिइन् । मेरो ओठमा मुस्कान छाएको थियो । उनी यहाँ एक दिन बस्ने गरी आएकी थिइन् । सबैजना घरमै हुनुुुहुन्थ्यो । उनी साँझपख आइपुगेकी थिइन् । यो उनको सरप्राइज भिजिट जस्तो थियो । सबैजनाले निकै खुसि हुँदै उनलाई स्वागत गर्नु भएको थियो । मेरो त झन् खुसिले, होस् ठेेेगानमा थिएन । त्यसै त्यसै मख्ख परेेेेको थिएँ । खाना खाई सकेपछि एकैछिन डिनर टेबुलमा गफगाफ चलेको थियो । सबैजना उनीसँग कुराकानी गर्दै हुनुहुन्थ्यो । उनी पनि मुस्काउँदै कुरा गर्दै थिइन् । म भने सबैका आँखा छलेर बेला-बेला उनलाई हेर्दै थिएँ । उनको मुहार हेर्दै थिएँ । उनको अलौकिक रुपमा डुबेको थिएँ । उनको

धेरै दिनको अन्तरालमा उनीसँग फोन कुराकानी गर्दै थिएँ । धेरै दिनसम्म पोख्न नपाएको माया पोख्न पाउने आशमा थिएँ । उनको मायाले यो मन भर्ने विचारमा थिएँ । लामो समय उनीसँग भलाकुसारी गर्न नपाएको यो मन निकै खालि खालि भएको थियो । आजको मौकामा मन भरि कुरा गर्छु सोँचेको थिएँ । तर सोँचेको जस्तो कहाँ हुन्थ्यो जिन्दगीमा । मोबाइल नेटवर्क निकै खराब चल्यो आज । टुट र टिटको वर्षा भयो । अलि केहि फरक पर्छ कि भनि बारम्बार फोन काटेर गरेको थिएँ । फोन काट्दै गर्दै, काट्दै गर्दै गर्दा पनि समस्या भने ज्युँ का त्युँ ! मलाई भने छटपटी हुन थालि सकेको थियो । प्रेम प्रसङ्गका कुराहरू गर्न खोज्यो की उनको आवाज कि त चाइनिजमा आउँथ्यो, कि त उताबाट उनले भनेको आउँथ्यो "आवाज आएन..., आवाज आएन..." । मलाई उकुसमुकुस हुन थालिसकेको थियो । मैले च्वाट्ट फोन काट्छु । रूमको अर्को बेडमा मोबाइल फालिदिन्छु र मेरो बेडमा डल्लो परेर सुत्छु । उनलाई सम्झिदैँ । हाम्रो दुरीको भासमा हराउँदै । चाहेर पनि जोडिन नसक्नु वा नपाउनुको पीडामा रूमलिदैँ । उनलाई जुनसुकै परिस्थितिमा पनि जीवनभर माया गरिरहने प्रअण मनमा गर्दै । म निदाउन खोज्छु सक्दिन । उनक

म, खराब नै छु तिमीलाई माया गर्ने कुरामा बाहेक अरु कुरामा म सहि छु जस्तो लाग्दैन मलाई सहि हुनु पनि छैन बस तिमीलाई माया गर्नु छ अरुलाई, यस्तो माया सहि नलाग्न पनि सक्छ तर मेरो लागि सहि छ, एकदम सहि मैले रोजेको मायाको बाटो, सबैभन्दा माथि छ म अपुरो छु तिमी बिना, खाली खाली केहि बाँकी नै रहेको जस्तो मन भित्रकै तिमीले भर्न सिक्दै छु आफुलाई खालीपन हटाउने कोसिस गर्दै छु सबै सुखहरूले युक्त महसुस होस् त्यसकै खोजीमा छु त्यो दिव्यता तिम्रो मलाई पनि देउ र म पनि तिमी जस्तै content हुन सकूँ तिमी साथको आभास सधै रहोस् (२२ मङ्सिर २०७७)

उनी मलाई संसारकै राम्री लाग्दछ तर भन्छिन् मेरो हेर्ने आँखा खराब छ ।  उनको आवाज उस्तै मीठो सुमधुर भन्छिन् मेरो कर्णको आफ्नै सौम्य राग छ ॥  बान्की चाल-ढाल, झनै उच्च छ विचार म गुणी देख्ने त्यो मन, भन्छिन् बेदाग छ ॥।

आखिर, तिमी कस्की ? उसकी ? जसले तिमीलाई बनायो तिमीलाई एउटा मुर्त शरीर दियो तिमीमा प्राण भर्‍यो । या, उनकी ? जसले तिमीलाई जन्म दिनुभयो र हुर्काउनु भयो तिमीलाई आजकी तिमी बनाउनु भयो । अथवा, उहाँकी ? जसले तिमीसँग जीवन बिताउने प्रण गर्नु भयो समाजले तिमीलाई जसकी बनाई पठायो आफन्तलेहरूले तिम्रो घर उहाँसँगै भन्छन् जहाँ उहाँ, त्यहाँ तिम्रो घर, त्यसैले तिमी उहाँकी ? तिम्रो तन मनमा बास उहाँको, त्यसैले तिमी उहाँकी ? जोसँग बिताउनु छ जीवन, उसैकी ? जो हरपल, हरक्षण तिम्रो साथमा हुनुहुन्छ तिम्रा सुख-दु:ख सबैमा साथै हुनुहुन्छ र तिमी पनि हुने छ्यौ उहाँका उतार-चढावमा जब चाह्यौ उहाँसँग नारिन पाउने छ्यौ जोसँग तिमीलाई मेरी भन्ने हक छ । या फेरि उसकी ? जसले मध्यरातमा ब्युझेर, तिमीलाई सम्झिन्छ तर तिमीमा कुनै हक राख्दैन, बस् माया गर्छ जानेको पनि छैन प्रेम गर्न, बस् भावले गर्छ उ कतै बिरानमा हुन्छ अधुरै, तिमीलाई सम्झिदै भौतारिन्छ सारा संसार, तिमीलाई मनमा राखेर । या तिमी, आफ्नै ? आफ्नै मनकी रानी न यसकी, न उसकी कसै न कसै की मात्र तिमी, तिम्रै आफ्नै ॥ (२२ मङ्सिर २०७७)

आज उनको जन्म दिन । आज भन्दा पच्चीस बर्ष अघि आमाको कोखबाट, काखमा आएकी उनी । म मेरो मष्तिस्कमा चित्र कोर्न खोज्छु । कस्ती थिइन् होला उनी ? मनमा धेरै कुराहरू बयेली खेल्छन् । त्यसबेला म कहाँ थिएँ होला ? के पो गर्दै थिएँ होला ? जिन्दगीमा, कुनै दिन हाम्रो भेट हुने छ, भनि कहिले तय भएको होला ? उनले सुनाएका उनका बालापनका केही घटनाहरूसँग उनको अनुहार मिलाउन खोज्छु । उनी हुर्किदैँ गर्दा; बिस्तारै बिस्तारै परिवर्तन हुँदै आएको उनको मुहार, शरीरको बनोट, सोँच, उनले देखे बुझेको संसार, उनको बोली, मुस्कान; सबै सबै कल्पना गर्छु । उनको आँखाले धर्ती हेर्न मन लाग्छ । उनको मनले महसुस गर्न मन लाग्छ । उनी नै हुन मन लाग्छ । उनको जिवनका तीता मिठा सबै पलहरू एकपटक आफैले महसुस गर्न मन लाग्छ । उनलाई बुझ्न मन लाग्छ । उनको सम्पूर्ण खबर थाहा पाउन मन लाग्छ । उनको मनको पुरै हाल जान्न मन लाग्छ । म उनलाई प्रेम गर्छु । कति ? कहिलेकाहीँ म आफै हराउँछु, यो प्रश्नको उत्तर खोज्दा । यति धेरै कि; उनलाई सम्झिदाँ, म आफैलाई बिर्सन्छु । भौतिक रूपमा त उनी साथमा छैनिन्, टाढा छिन् । तर यो मनले उनलाई नसम्झेको पल हुँदैन । मतलब; अब म, म होइन,